De muziek schalt uit de boxen. Ik heb mijn winterjas aan, de handen in de zakken tegen de kou, een hoedje op mijn hoofd en schmink op mijn wangen. Ik beweeg mee in de menigte op de gezellige muziek en ik kijk naar de prachtige kleurrijke creaties die langs komen. De wagens versierd, de deelnemers verkleed, de teksten zijn scherp, het is gezellig.
In mijn kinderjaren stond ik met mijn familie langs de kant naar de carnavalsoptocht te kijken. Na de optocht gezellig samen een warme drankje drinken met de muziek aan. Het was altijd weer een feestje.
Als twintiger stond ik weer langs de kant, ongewild. De jaren ervoor begon het carnavalsfestijn al in de herfst. Vergaderen, wat voor een carnavalswagen maken we. Om vervolgens met de hele vriendengroep aan een wagen te werken. Elk weekend, zagen, timmeren, verven en natuurlijk alle avonden afsluiten, nadat we ons in de kou hadden uitgesloofd, met iets wat ons warm maakte. Vriendschap gedijt op een gezamenlijke doel. Nu had ik een extern gefixeerde breuk in mijn arm en stond ik langs de kant sfeer te proeven als een boer met kiespijn.
Als dertiger wrijvend over mijn dikke buik, het kind in mijn buik schopte, de muziek dreunde door, de feestende, hossende mensen kwamen langs. De vriendengroep liep uiteraard ook deze optocht mee, het onderwerp moest ook voor ons geheim blijven. Met mij waren nog vier vriendinnen zwanger, op de wagen prijkte een ooievaar.
In de jaren die volgden lopen we elk jaar mee met onze kinderen. Onze tijd is beperkt met de drukke gezinnen en ons werk. We maken de creaties op zondagmiddag en zaterdagmiddag met hulp van onze ouders, de opa’s en oma’s van onze kinderen. Drie generaties en één doel. Verbroedering. Als wij vrolijk uitgedost de optocht lopen, zijn ook de oma's en opa's langs de kant trots.
2021
De straat blijft leeg. Geen optocht. Geen carnaval, geen gezelligheid, geen goede sfeer, geen verbroedering. De traditie wordt onderbroken onze cultuur ruw verstoord.
Stel je voor dat dit het begin is van het einde van een eeuwenlange traditie. Geen carnaval meer, geen gezamenlijk doel. Wat doet dit met vriendschappen? Wat doet dit met mij? Wat als alle feestjes verboden blijven. Wat als gezelligheid in een groep niet meer mag?
Hoe waardevol is het leven dan nog?
Reactie schrijven
Wessel Van Ewijk (zondag, 17 januari 2021 15:02)
Als dit zo blijft vind ik er niets meer aan. Dan alles aan de kant en leven zoals we willen en gaan we dood dan maar dood. Wat heb ben we aan leven als het bestaat uit boodschappen doen, eten en slapen?? Tijdelijk oke maar straks echt weer leven. Of het nu mag of niet.
Gonnie (donderdag, 21 januari 2021)
Ja, Sandra ik heb ook wel zin in een carnavals optocht.
Hoe jullie er weer bij lopen.
Altijd leuk.
We wachten op betere tijden.����