Ik vind het spannend. Ik ben zenuwachtig.
Ik ga naar de kapper.
Nee, ik heb geen fobie, of ik had geen fobie. Tot voor een maand of vier terug vond ik het lekker ontspannend om naar de kapper te gaan. Kopje thee met een koekje, ik werd vertroeteld, een gezellig gesprek, op mijn gemak een tijdschriftje lezen als de kleuring in moest trekken.
Maar nu.
We leven al ruim 9 weken thuis. Werken thuis,studeren thuis ontvangen geen bezoek en gaan niet op bezoek. Gaan alleen de deur uit voor de noodzakelijke boodschappen en houden dan afstand van iedereen, de anderhalve meter economie. We wassen als we naar buiten zijn geweest en voor het eten onze handen. Ik zou er smetvrees van krijgen.
Op televisie horen we virologen, zien filmpjes met mensen met mondkapjes handschoenen en horen verschrikkelijke verhalen. Verhalen van mensen die ziek zijn door Covid-19 en die dood gaan door Covid-19. En dat dood gaan doen ze dan nagenoeg alleen, door de maatregelen die de overheid heeft getroffen. En bij het afscheid zijn maximaal dertig mensen, anders grijpt het virus om zich heen. Verdrietig hoeveel mensen niet op een menswaardige manier doodgaan, schrijnend hoeveel mensen niet op een goede manier afscheid kunnen nemen. Hartverscheurend dat ouderen vereenzamen thuis of in de tehuizen, omdat er geen bezoek mag komen.
De wereld verandert snel en wij passen ons aan. Bang om ziek te worden en angstig om de mensen die ons lief zijn te besmetten. Covid-19 veel ouderen sterven, de macht is terug bij de wereldleiders die ons terecht of onterecht regels opleggen. Alleen de toekomst weet of de genomen maatregelen noodzakelijk waren of dat we zijn gehersenspoeld door de propaganda.
En ik. Mijn haren zijn uit model en grijs. Dus tegen mijn angst in vind ik het belangrijk om er goed uit te zien, zelfs nu ik nauwelijks andere zie. Ik ben blij dat de kappers open zijn en heb meteen een afspraak gemaakt. Ik kan geknipt worden tussen doorzichtige schotten, door een kapster met een mondkapje, maar natuurlijk niet op anderhalve meter afstand en er zijn nog meer klanten en kapsters in de salon.
Ik ben zenuwachtig in deze “vrijwillige” lockdown ga ik naar de kapper. Vind ik mijn uiterlijk nu belangrijker dan mijn gezondheid?
Reactie schrijven
Ernst Kappers (maandag, 25 mei 2020 07:48)
Hoi Sandra,
Wat je schrijft is heel herkenbaar. Ook wij voelen die twijfel of we wel veilig zijn met zoveel verschillende klanten. Al die weken waren we veilig thuis, ook vanwege mijn oudere moeder en een chronische zieke zoon. Nu is het ons vrij om weer te gaan werken. We konden niet rustig opstarten omdat er een paar honderd klanten allemaal in de eerste weken geholpen wilde worden. Vanwege de grote concurrentie binnen de branche moesten we ook de klanten snel in kunnen plannen. Dus een volle zaak 6 dagen per week met 4 koopavonden. Het voelt niet goed. Wij, kappers, laten het coronavirus opflamen lijkt mij. Over een paar weken weten we het. Ondanks alle maatregelen binnen de salon. We poetsen en desinfecteren de hele dag, maar is het genoeg? We hebben nu de normale openingstijden weer, de normale bezetting. De rust is wedergekeerd. We wachten af of er bericht komt van de GGD, er kunnen besmette klanten in de salon geweest zijn. Als dat niet zo is dan valt het qua besmetting erg mee, en kunnen we met een gerust hart verder met ons werk!