Huisartsenpost

“Pap, ik kan weer lopen!” Mijn zoontje komt opgelucht binnen, zijn vader kijkt me vragend aan en glimlacht om zijn woordkeus. Die middag werd hij alsmaar zieker en wij bezorgder. Nadat we de huisartsenpost hadden gebeld en de doktersassistent hadden gesproken, mochten we langs komen. Daar aangekomen werkte de gegeven paracetamol geweldig, de patiënt knapte zienderogen op. De huisarts hield het op een griepje….

Toen ons manneke 8 maanden was en zijn vader alleen ging stappen, werd hij ook ziek. Vader onbereikbaar. Zo’n mobiele telefoon is niet het meest ideale communicatiemiddel, in een overvolle kroeg en in aangeschoten toestand. De doktersassistente hoorde door de telefoon het kind rochelen en vond een artsbezoek nodig. Dus daar gingen moeder en zoon om half 2 ’s nachts! Zo’n wachtkamer met allemaal leuke kinderpuzzels bleek erg goed te zijn voor zijn gezondheid. De arts zei na ons bezoek: “Zeker je eerste kind!”

Toch blijkt het geen mannenaangelegenheid te zijn. Onze kleine meid kwam met haar duim tussen de deur. Op de een of andere manier gebeuren dit soort ongelukjes nooit op werkdagen tussen 9 en 5 uur, zodat je even langs je eigen huisarts kan rijden. Zou dat komen, omdat de meeste ouders dan werken? Enfin, afspraak gemaakt met de huisartsenpost, haar grote broer op bed gelegd en klaar om te gaan. Zegt haar vader: “Laat eens zien, wat je met je duim kan”. Niks meer aan het handje en met het schaamrood op de wangen de huisartsenpost afgebeld.

Inmiddels zijn mijn kinderen wat ouder, ze kunnen goed praten en duidelijk maken wat er aan de hand is. Zo klapte de tenen van mijn zoon pas dubbel, waardoor hij de volgende ochtend niet kon lopen. Gelukkig hoefden we niet langs de huisartsenpost, rust volstond. Het was zaterdag en hij wilde toch perse naar het voetballen. De trainer werd gebeld, om te vertellen dat hij wel kwam, maar waarschijnlijk niet echt kon voetballen. Op het voetbalveld aangekomen, vergat hij spontaan zijn kwaaltje en speelde de hele wedstrijd.

Mijn kinderen genezen wonderbaarlijk!
Of ben ik echt zo’n naïeve moeder?